Ποινικό αδίκημα η καθυστέρηση καταβολής βεβαιωμένων χρεών προς το Δημόσιο άνω των 100.000 ευρώ για χρονικό διάστημα μεγαλύτερο των τεσσάρων μηνών

Α.Α.Δ.Ε.: Δ.ΕΙΣΠΡ. Β 1125447/25.08.2017

Απάντηση στην με αρ. πρωτ. 8026/14-08-2017 Ερώτηση του βουλευτή κ. Νικολάου I. Νικολόπουλου.

Σε απάντηση του με αριθ. πρωτ. ΑΤΚΕ 0009040 ΕΞ 2017/1717 υπηρεσιακού σημειώματος σας, με το οποίο μας αποστείλατε συνημμένα φωτοαντίγραφο της με αριθ. πρωτ. 8026/14-08-2017 ερώτησης που κατέθεσε στη Βουλή των Ελλήνων ο βουλευτής κ. Νικόλαος I. Νικολόπουλος, αναφορικά με «υπόθεση Ρόδιου επιχειρηματία», σας γνωρίζουμε κατά τον λόγο της αρμοδιότητάς μας, τα ακόλουθα:

Σύμφωνα με τις διατάξεις των άρθρων 7 και 9 του ν. 356/1974 (Κώδικας Είσπραξης Δημοσίων Εσόδων), όπως ισχύει, και της παρ.1 του άρθρου 48 του ν.4174/2013, ο Προϊστάμενος της αρμόδιας Υπηρεσίας για την επιδίωξη είσπραξης των βεβαιωμένων στη Φορολογική Διοίκηση ληξιπροθέσμων χρεών, υποχρεούται στη λήψη αναγκαστικών (κατάσχεση ακινήτων, κατάσχεση κινητών είτε στα χέρια του οφειλέτη είτε κινητών και απαιτήσεών του εν γένει στα χέρια τρίτων), ποινικών και λοιπών μέτρων κατά των οφειλετών του Δημοσίου για το καθυστερούμενο μέρος του χρέους, ανεξάρτητα από την αιτία προέλευσης αυτού, είτε αθροιστικά είτε καθένα χωριστά, κατά την ελεύθερη κρίση του, για τη διασφάλιση των συμφερόντων του Δημοσίου, προκρίνοντας το προσφορότερο μέτρο για την άμεση είσπραξη της οφειλής.

Στο πλαίσιο αυτό, η Υπηρεσία μας παρέχει κατά καιρούς οδηγίες με εγκυκλίους στους Προϊσταμένους των Δ.Ο.Υ. και των Ελεγκτικών Κέντρων να εξαντλούν όλες τις απαιτούμενες ενέργειες για την ανεύρεση περιουσιακών στοιχείων και κάθε πηγής εσόδων των οφειλετών καθώς και των συνυποχρέων σε καταβολή προσώπων, με άμεση προτεραιότητα στην είσπραξη χρεών μεγάλων οφειλετών. Ειδικότερα, έχει επισημανθεί ότι, για την υλοποίηση των ανωτέρω, η λήψη των αναγκαστικών και λοιπών μέτρων είσπραξης θα πρέπει να γίνεται χωρίς διακρίσεις με κριτήρια απολύτως αντικειμενικά, δηλαδή να σχετίζεται με το ύψος της οφειλής. την παλαιότητα. το είδος αυτής και όχι επιλεκτικά (να μην σχετίζεται με το πρόσωπο του οφειλέτη. νομικό ή φυσικό).

Επίσης, σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 25 του ν.1882/1990, όπως τροποποιήθηκε με το άρθρο 8 του ν. 4337/2015 (ΦΕΚ. 129 Α) και ισχύει, ποινικό αδίκημα διαπράττει όποιος δεν καταβάλλει βεβαιωμένα στις δημόσιες οικονομικές υπηρεσίες (Δ.Ο.Υ.) χρέη προς το Δημόσιο άνω του ποσού των εκατό χιλιάδων (100.000) ευρώ για χρονικό διάστημα μεγαλύτερο των τεσσάρων μηνών από την ημερομηνία λήξης καταβολής των χρεών αυτών. Ο Προϊστάμενος της Δ.Ο.Υ. για τα ως άνω βεβαιωμένα χρέη υποβάλει υποχρεωτικά αίτηση ενώπιον του αρμόδιου Εισαγγελέα, ο οποίος κινεί αυτεπαγγέλτως την ποινική δίωξη. Με την κίνηση της ποινικής διαδικασίας, η υπόθεση εκφεύγει των αρμοδιοτήτων της Διοίκησης και περιέρχεται στην αποκλειστική δικαιοδοσία του αρμόδιου Δικαστηρίου.

Περαιτέρω, με την υπαγωγή των οφειλών σε ρυθμίσεις τμηματικής καταβολής και για όσο χρονικό διάστημα τηρούνται οι όροι αυτών, αναστέλλεται κατά περίπτωση η λήψη των αναγκαστικών μέτρων ή η συνέχιση της διαδικασίας της αναγκαστικής εκτέλεσης (έκδοση προγράμματος πλειστηριασμού) και λοιπών μέτρων επί κινητών και ακινήτων, εφόσον η εκτέλεση αφορά μόνο ρυθμισμένα χρέη. Ωστόσο, δεν προβλέπεται αναστολή των κατασχέσεων που έχουν επιβληθεί στα χέρια τρίτων ή έχουν εκδοθεί οι σχετικές παραγγελίες κατάσχεσης, τα ποσά όμως που αποδίδονται από αυτές θα πιστώνονται σε δόση ή δόσεις της ρύθμισης, εφόσον καταβάλλονται εντός της προθεσμίας αυτών και δεν πιστώνονται σε άλλες ληξιπρόθεσμες μη ρυθμισμένες οφειλές. Επίσης, με την υπαγωγή των οφειλών σε ρυθμίσεις τμηματικής καταβολής αναστέλλεται η ποινική διαδικασία ή αναβάλλεται η εκτέλεση της ποινής που επιβλήθηκε κατά τις διατάξεις του άρθρου 25 του ν. 1882/1990, όπως ισχύει ή, εφόσον άρχισε η εκτέλεσή της, διακόπτεται.

Τέλος, επισημαίνεται ότι η φορολογική νομοθεσία καθιερώνει ρητά το φορολογικό απόρρητο και την συνδεόμενη με αυτό υποχρέωση εχεμύθειας των οργάνων της Φορολογικής Διοίκησης και των προσώπων που συμπράττουν με οποιαδήποτε ιδιότητα κατά την εφαρμογή του φορολογικού νόμου, από την οποία σαφώς προκύπτει ότι τα αναφερόμενα σε αυτά στοιχεία, είτε αυτούσια, είτε υπό μορφή πληροφοριών που προκύπτουν από αυτά, δεν είναι δυνατόν να χορηγηθούν σε τρίτο, έστω και αν προβάλλει έννομο συμφέρον. Αυτό ισχύει έναντι οποιουδήποτε φυσικού ή νομικού προσώπου, δημοσίου ή ιδιωτικού, διοικητικής αρχής και υπηρεσίας, πλην των εξαιρέσεων που προβλέπονται από τον νόμο.